Iedereen heeft een verhaal. Dit is het mijne.
Als je erover nadenkt, is er geen medium zo narcistisch als een blog.
Je bakent een deel van het internet af, dit is nu van mij, puur om de wereld over jezelf te vertellen. Best wel zelfzuchtig, toch? Wie zegt dat het de wereld ook maar iets kan schelen wat jij te vertellen hebt?
In een ideale wereld zou iedereen een stem hebben en zou die stem altijd gehoord worden. Maar deze wereld is verre van ideaal. Over het algemeen wordt er slechts naar een bepaalde 1% geluisterd – je weet wel over welke ene procent ik het heb. Ik kan niet zeggen dat ik ben opgegroeid in een situatie waarin ik er vanuit kon gaan dat ik ooit bij die één procent in de buurt zou komen: Mijn vroegste kinderjaren bracht ik door in een arm gezin, waar het hebben van elektriciteit en water niet altijd vanzelfsprekend was, en later belandde ik in de pleegzorg. En hoewel er meestal niemand luisterde, heb ik mijn stem altijd zoveel mogelijk gebruikt.
Ik wil dat je dit weet:
Binnen dit kleine virtuele territorium heb ik het over serieuze onderwerpen, minder serieuze onderwerpen, en alles wat daar tussenin zit. Dit is geen zelfhulp-blog, of een mediadiscours-blog, of een actualiteiten-blog. Het is een beetje van allemaal en tegelijkertijd ook niet. Het is een blog over het leven (maar het woord lifestyle trek ik nogal slecht, dus noem het dat ook alsjeblieft niet) en alles wat daarbij komt kijken. Het gaat over de momenten waarop ik ontdek dat de wereld misschien toch niet zo verschrikkelijk is, over geestelijke gezondheid of juist het gebrek daaraan, over hoe de maatschappij er keer op keer in slaagt me boos te krijgen, en ook over media en hoe ik daar te veel over nadenk. Maar boven alles gaat het over hoe een twintiger probeert haar plek te vinden in een wereld die ze niet helemaal begrijpt; net zoals iedereen. (Alleen durft nog niet iedereen dat toe te geven.)
